Aylarca süren stresten sonra, hayatınızın ne kadar değiştiğine dair bir karmakarışık duygu hissediyorsunuz.
Bununla birlikte, kaygınızı ve belirsizliğinizi bastırırken ve dünyaya gülümserken, kendinize “Her şey yoluna girecek” derken, bu kargaşa görünmeyebilir. Ancak psikologlar, bu zor duyguları bastırmanın, duygularımızla otantik benliğimiz arasında bir kopukluk yaratan ve stresten gerçek teselli bulmayı zorlaştıran yanlış bir cephe olan “toksik pozitifliği” tetikleyebileceğini söylüyor.
Duygusal Çeviklik kitabının yazarı Susan David, “Bize ‘pozitif ol’ diyen kültürel anlatı, bizi sürekli mutlu olmak için çabalamamız gerektiğine inandırıyor,” diyor. Ve bu niyet kulağa o kadar kötü gelmese de, araştırmalar farklı bir hikaye anlatıyor: “Mutlu olmak hedefimiz olduğunda, zaman içinde dramatik bir şekilde daha az mutlu oluyoruz” diyor yazar, “çünkü gerçekçi olmayan beklentiler pişmanlık ve öfke gibi duyguları bastırmamıza neden oluyor, öğrenmemize ve büyümemize yardımcı oluyor. ”
Beyin hakkında yedi buçuk bilgi kitabının yazarı Lisa Feldman Barrett, bu “toksik pozitifliğin” kadınlar için de daha zor olduğunu söylüyor. “Bir kadın öfke gibi olumsuz bir duyguyu ifade ettiğinde, insanlar bunun kim olduğunun bir parçası olduğunu, yani kızgın bir insan olduğunu anlama eğilimindedir. Bir adam duygularını ifade ettiğinde, diğerleri bunun onu böyle hissettiren koşullar olduğunu varsayar. ” Sonuç: Kadınlar genellikle “mutlu bir yüz takmaya” şartlandırılır.
Duygularımızı görmezden gelmek stresli olmanın ötesinde bir şey: Feldman Barrett, “Aynı zamanda ‘metabolik vergiye benzer fizyolojik bir bedeli de var” diyor. “Gerçek duygularımızı bastırdığımızda fazladan enerji harcıyoruz ve bu” vergi “artıyor.”
Aslında, yanlış pozitiflik düpedüz tüketicidir. Burada, toksik pozitiflikten kaçınmanıza, duygularınızı gerçekten kucaklamanıza ve gerçek neşe bulmanıza yardımcı olacak stratejiler derliyoruz.
Sinirli misiniz? Huzuru bulmak için sayfayı çevirin.
Rutininizdeki değişikliklerden beklediğiniz geleceğin kaybına kadar bu “yeni normal” üzerindeki üzüntünüz, kabul etmeye cesaret edemeyeceğiniz bir şeye dönüştü: öfke. David, “Özellikle kadınlarda” kötü “bir duygu olarak görüldüğü için bunu örtbas ediyoruz” diyor.
Öfkeyi “olumsuz” olarak görmek yerine, öğrenebileceğiniz veriler olarak öfkeye bakın. David, “Öfke, gerçekten hissettiğiniz şeyin kökenine inmenize yardımcı olan bir işaretidir.” diyor. Gönderdiği mesajın kodunu çözmek için iki taraflı bir kağıt hayal edin, diye öneriyor. Bir tarafta öfke kelimesini hayal edin, sonra ters çevirin ve şunu sorun: Bu sinyalin değeri nedir?
Örneğin, pandeminin sizi sevdiğiniz gönüllülük işinden nasıl alıkoyduğuna dair öfkeniz, topluluğunuza ne kadar değer verdiğinizi gösterir. “Zor duygular, değer verdiğiniz şeyleri açığa çıkarır, bırakın öfke sizi harekete geçirsin.” Bu, yerel bir bağış toplama etkinliğini çevrimiçi olarak desteklemekten yaşlı bir komşuyu kontrol etmeye kadar her şey olabilir. Aslında, öfkenin altında yatan değerlere sahip çıkmak, toksik pozitifliğe değil, gerçek mutluluğa “sayfayı çevirmenize” yardımcı olur.
Hüsrana mı uğradınız? Bu aksesuarı deneyin.
Torununuzun doğum günü partisinin her ayrıntısını planladınız sonra COVID-19 vakaları yükselmeye başladı ve bir araba gezisine karar verdiniz. Kutlayabildiğimiz için mutlu olmalıyım, kendi kendine söylüyorsunuz. Ama yine de hayal kırıklığına uğruyorsunuz, sadece durum hakkında değil, kendinizde, sanki bu sizin hatanızmış gibi hissediyorsunuz.
Değiştiremeyeceğiniz şeyler için kendinizi tekmelemek yerine, ulaştığınız gerçekçi hedefler için arkanıza yaslanın, Anksiyete Virüsü kitabının yazarı psikoterapist Jennifer Shannon’ı teşvik ediyor. Ve kelimenin tam anlamıyla şunu kastediyor: Onaylamalarınız ne kadar dokunsal olursa, inanmaları o kadar kolay olur.
Aslında, hastalardan kendine iyilik anlarını belirtmek için bir “şefkat bileziği” takmalarını ister: Başardığınız şeyin hakkını verdiğinizde, bileziği solunuzdan sağ bileğinize getirin. “Bu, elinizden gelenin en iyisini yaptığınıza dair somut bir hatırlatma görevi görüyor,” diyor, “Bu kabul tek başına başarı ve gerçek mutlulukla bağlantılıdır.”
Yalnız mı hissediyorsunuz? Daha yüksek bir güce bağlanın.
Artık arkadaşlarınızla bir araya gelebiliyor olsanız da (en azından küçük gruplar halinde) hala boşveremeyeceğiniz bir izolasyon hissi hissediyorsunuz. Yalnızlık o kadar zor ki, bunun hakkında nasıl konuşacağımızı bilmiyoruz. Ancak bunun ne kadar yaygın olduğunu fark etmek, her şeyin “gayet iyi” olduğunu düşünmekten vazgeçmenize yardımcı olabilir.
Anında daha az yalnız hissetmenin anahtarı nedir? Size hayranlık uyandıran bir şeye odaklanın. Hiçbir şey için endişeli kitabının yazarı Max Lucado, ister canlı bir gün batımına bakmaktan, ister yüksek ağaçların altından yürümek ister sadece güzel kuş cıvıltılarını dinlemekten olsun, derin bir merak duygusunun bize bağlı hissetmemize yardımcı olabileceğini açıklıyor. daha yüksek bir güç bize yalnız olmadığımızı hatırlatır.
Lucado, “Benim için Tanrı’nın sevgisi çevremizdeki güzelliğe yansıyor ve bir huşu duygusu yaşamak kalbimizi bu sevgiye açar ve o anın sadece bizim için olduğunu hissetmemize yardımcı olur.” Gerçekten de korku, psikologların bakış açımızı genişleten ve endişelerimizi azaltan “küçük öz etki” olarak adlandırdığı şeyi ortaya çıkararak yalnızlık ve stresi erittiği çalışma ile kanıtlanmıştır.
Kıskanıyor musunuz? “Servetinizi” paylaşın.
Kocanız izinli iken, en iyi arkadaşınızın ortağı yeni bir iş buldu. Elbette, ona onun için ne kadar mutlu olduğunuzu söylersiniz ama bir yandan da biraz kıskanırsınız, rahatsız edici bir duyguyu çabucak kenara itip, hissettiğiniz tek şeyin saf neşe olduğunu varsayarsın.
Duygular! kitabının yazarı klinik psikolog Mary Lamia “Kıskançlık bir utanç kaynağıdır” cümlesinin yanlış olduğunu, duygularınızı anlamlandırmanın utanılacak bir şey olmadığını söylüyor. “Duygularınız size ne istediğinizi söylüyor bu başka biri üzerinden olsa da onlarla hiçbir ilgisi yok, onlar sadece bir tetikleyici.”
Kıskançlığın, hayatınızı zenginleştirecek hedefleri keşfetmenize yardımcı olmasına izin verin. Psikolog Mary Lamia, “Sahip olduklarına henüz sahip olmasam da onlar adına mutluyum” diyerek duygularınızı kabul edin, “diye teşvik ediyor. Bu basit değişim, başkaları için mutluluğunuzu azaltmadan arzularınızı doğrular.
Kıskançlığın gölgesine ışık tutmanın başka bir yolu: Rastgele bir iyilik yapmayı deneyin. Feldman Barrett, “Karşılıklı olma beklentisi olmadığında başkalarına vermek, anında olumlu duyguları güçlendirir” diye ekliyor. Ve kıskançlık bizi hayatlarımızda eksik bir şeyler olduğuna inanmaya ikna ettiğinden, vermek ne kadar teklif etmeniz gerektiğinin “olumlu kanıtıdır”.
